Астананың қоғамдық орындарға баруымның барлығы дерлік психологиялық жарақатпен аяқталады. Соған байланысты қаланың зәулім үйлеріне келесі жазумен үлкен плакаттарды ілгім келеді:
«Адамдар! Әдепті және сыпайы болындар!»
Кезекке кезексіз кірмеңіз. Бір-біріңізді итермеңіз. Алдында тұрған адамға жақын тұрмаңыз. Арақашықтықты сақтаңыз.
Лифттің келуін күткенде есіктің алдына жақын тұрмаңыз. Адамдарға лифттен шығуға мүмкіндік беріңіз.
Егер есікте біреумен қақтығысып қалсаңыз, онда бұза-жара кірмеңіз. Ең алдымен қарсы жүрген кісіге бірінші өтуді ұсыныңыз, содан соң өзіңіз де өтіңіз.
Біреу банкоматты қолданып жатқанда оның артынан қарамаңыз, тіпті оның жанында тұрмаңыз. Ешкім сізді кодты жаттап алу мүмкіндігінде күдіктенбейді, бірақ сіз де бейтаныс адамның алаңдауына себеп болмаңыз.
Темекі тұқылдарын жерге лақтырмаңыз және жерге түкірмеңіз. Бұл біздің көшелерімізді ластайды және қоршаған адамдарға жағымсыз болып көрінеді.
Осыны жаза отырып, ойланып қалдым: бұл мәдениет бізде қайдан келеді? Оған кім және қайда үйретеді? Мектепте ондай сабақ жоқ. Кейбір ата-аналардың тәртіптері балаларынан да артық емес. Керісінше, кейбір адамдар оны тіпті отбасылық философияға айналдырды: есінеме, аңқау болма, кезексіз, алдыға қарай жүр, қалғандары болса, күте тұрсын.
Осы мәселені шешудің жалғыз амалы – жақсылыққа өзгерістердің қажеттілігін түсінетін адамдар, яғни біз, өз балаларымызға және қоршаған адамдарға үлгі көрсетуіміз керек. Қандай жағдай болмасын өзін тәрбиелі адам ретінде ұстау керек.
Осының кейіннен жақсы нәтижелерге әкелетініне сенімдімін. Қоғамдағы өзін-өзі ұстау мәдениеті эпидемия сияқты таралады. Баяу, бірақ бұлтартпай жүреді.
Сонымен қатар, бұл туралы үнемі сөз қозғалуы керек. Мысалы, әлеуметтік желілерде, көшелерде, үйде.
COMMENTS