Менің есімде шамамен 10 жаста болдым. Аулада достарыммен бірге ойнап жүрдім. Бірнеше жас үлкен, жергілікті бұзақы бала маған тиісті, содан соң ұрып, ойыншығымды алып қойды. Жалпы, кәдімгі оқиға.
Мен жылап, жәбірленушіме шағымдану үшін әкеме жүгірдім. Бірақ, әкем жақтаудың орнына, маған ашуланды, желкеден қойып қалды да, келесі сөздерді айтты: «Бұл мәселені өзің шеш» деп мені бұрып аулаға жіберді.
Сол кезден бастап мен барлық мәселелерді өзім шешетін болдым: кейде төбелестім, күшім жетпеген кезде – бейімделдім, біреулермен дос болдым, біреулермен бірігіп жүрдім, жалпы қолымнан келгенше күн көрдім, себебі шағымданантын адамым жоқ екенін және мен үшін ешкім жан тартпайтынын білдім.
Осылайша бұл шағын оқиға, мен үшін өмір бақи сабақ болды.
Әкеме рахмет.
COMMENTS